Man vs machine – ik tegen het horloge

Hartslag, kilometertijden, GPS, stappen per minuut, calorieverbranding, vetpercentage, “running-index”, hersteltijd, aantal meters stijgen/dalen… Wat moet ik met al die data? Spread-sheets, facts & figures.
Kloppen die cijfers wel? Het sporthorloge zegt ho ho ho je gaat te snel, hartslag te hoog. Maar ik voel me goed. Wie bepaalt hier hoe hard ik loop?

En is er dan niets meer subjectief? Ja toch, ik mag aangeven hoe ik me voel na het lopen. Ik word recalcitrant. Als ik me belabberd voel, geef ik juist “prima” aan.

Bij het wielrennen speelt het ook. Vrienden foeteren op “Strava”. Dat een ander de boel besodemietert met een motortje in de fiets, doping of stukken rijdt met de auto. Het lijkt wel het echte profwielrennen.

De technologie geeft veel inzicht maar ga je er beter van sporten? En meer van genieten?

Duurlopen deed ik altijd op gevoel. Niet elke 10 seconde kijken of ik nog in de juiste hartslagzone zit. Niet elke kilometer de brei aan tussentijdse resultaten checken. Gewoon ontspannen blijven lopen en van de omgeving genieten.
Maar tegenwoordig loop ik dus met zo’n smart watch. En dan thuis gelijk synchroniseren. Laptop staat klaar, inpluggen die handel. Hoe heb ik het gedaan? Grafiekjes ploppen op, benchmark getallen duizelen in beeld.
O ja niet vergeten ook te drinken en het lichaam te ontspannen.

En toch word ik blij als ik zie dat ik hetzelfde rondje in dezelfde hartslagzone nu 2 minuten sneller loop dan 4 maanden terug. Ik voel me fitter, ben ook lichter. Toch fijn om de bevestiging in de cijfertjes terug te zien.

Het is een strijd. Ik blijf ermee worstelen, zoek nog naar de balans. Probeer de data als ondersteuning te zien. Maar soms halverwege de looproute steek ik de spreekwoordelijke middelvinger op naar het horloge, vergeet alle informatie en versnel.